Μια χαρά τα λέει το κοπέλι...

Έκθεση μαθητή σε λύκειο της Κρήτης

Θέμα: «Η σημερινή νεολαία και το μέλλον της» 

 Οι νέοι είναι το μέλλον του κράτους, γιατί από ετούτουσας περιμένουνε οι μεγαλύτεροι κάτι τις. Να δούνε μια καλυτεράδα. Να 'ρθούνε να τσι αντικαταστήσουνε. 

 Μα, μπα!!!. Οι σημερινοί νέοι δεν είναι σα κι αυτούς. Αλλάξανε ντίπι. Εδά τσι θωρείς με κάτι πλουμιστά παντελονάκια κι ένα μπαρμπέρισμα απού το κάνουνε επαέ μόνο στι προβατίνες. Και φορούνε και κάτι σακάκια δίχως μανίκες, για πλάκα λέει, και δε πάνε να βάλουνε κιανένα ρούχο να μη κρυώνουνε, μονό φορούνε ετούτι σας τσι λογάρες.
  Κι ούλα ετούτανά, για να εντυπωσιάσουνε τσι κοπελιές. Κι αυτές πάλι, μόλις δούνε κιανένα τέτοιο, απούνε ο κόσμος γεμάτος σήμερα, γλακούνε σα τσι κουζουλο-προβατίνες στο κριγιό, και κιανείς δε τσι κουλαντρίζει μέχρι το στεφάνι.
 Από κειά και πέρα που θωρούνε το ζόρε, γλακούνε στη μάναν τος και στου πατέραν τος και πλερώνουνε οι γέροι τη νύφη. Να πείς εδά πως έχουνε και κιανένα τρόπο διασκέδασης βολικό, δεν έχουνε, γιατί όλα είναι κουζουλάγρες.
 Αλλά είναι καλά για κειουνουσάς από τα βουτούνε. Γιατί δουλέβγουνε τα βούγια όλη μέρα στο μεροκάματο και το βράδυ πάνε και πίνουνε ένα νερομπογιά και τα ακουμπούνε.
 Και να 'τανε μόνο ετούτονα δεν επείραζε. Πάνε και αγοράζουνε μηχανάκια και παίζουνε κάθε μέρα κριγιαρίδια και ασβολώνουνται και σκοτώνουνται. Και ούλα ετούτανά είναι, λέει, τρόπος διασκέδασης για ν' ακ'λουθούνε οι κουζουλο-προβατίνες χωρίς πολλές κουβέντες μέχρι το στεφάνι.
 Και να κάμει κιανείς πως δε ντος αγοράζει εκειανά που θέλει, λέει πως θα αυτοκτονήσει. Καινούργια μόδα, για να βουτούνε τα λεφτά του γέρου. Λέει πως θα φύγει από το σπίτι. Και πάει καλός και φρόνιμος ο πατέρας και του κάνει το χατίρι, και δε βουτά κιανένα στελιάρι να του κάμει τσι κώλους μαύρους να δεί πως αυτοκτονούνε και φεύγουνε και από το σπίτι. Ορίστε μας δουλειές!!!.Και να πεις πως είχαμε ετούτεσας τσι συνήθειες επαέ, δεν τσ’ είχαμε. Είναι ξενόφερτες συνήθειες.
 Ένα καλοκαίρι, το λοιπόν, ήρθανε κάτι ξαδέρφια μου από την Αθήνα κι επήρανε και μένα να πάμε λέει σε μια ντίσκο. Εγώ δεν έκανα κέφι μα ήντα να κάμω. Ξεκινούμε και όντε φτάνουμε κειά, πορίζω από το αυτοκίνητο κι εγροίκουνα χτύπους και λέω: μα ήντα διάολος είναι;. Μπαίνουμε μέσα και ήντα να δω! Θωρώ αθρώπους και κουνιούντανε, σαν όντε κάτσει κιανείς σε κιανά γάιδαρο και παίζει πήδους. Θωρώ φώτα που γυρίζανε γύρου γύρου και αναβοσβήνανε και εγροίκουνα κάτι χτύπους που εκουζουλάθηκα.
 Λέω: ήντα διάολο γυρεύγω επαέ; Φράζω τα αυτιά μου, μα πάλι εγρίκουνα. Εκειά μέσα ήτονε σαν το ποροκούρτι. Δεν είχανε από που να βγούνε. Δεν είχανε καθίσματα. Ολοι εστέκανε και χορεύγανε, λέει, λές και τος είχες βαρμένο νέφτι.
 Μια στιγμή, λέω κι εγώ, να δοκιμάσω το πιοτό, όπως ούλοι. Βάνω λίγο στο στόμα μου και επεταχτήκανε τα μάθια μου όξω. Και θέτω ένα πήδο και πεθιούμαι όξω και πήγα στο σπίτι και εξερνούσα δυο μέρες.
 Ούλα τουτά χαλούνε την κοινωνία και πάει κατά διαόλου. Ούλα ξεκινούνε από τσι νέους. Ετούτοινα είναι που θα καταλάβουνε το κράτος αύριο; Μμμμμ!!!!;. Να το σώσουνε θέλει!!!!!;
 Ούλα θα τα φάνε στσι ντίσκο και στα άλλα κέντρα. Και γω προβλέπω, κι ας βγω ψεύτης, πως δε θ' απομείνει κεραμίδι πάνω στ' άλλο. Ούλα θα βουλιάξουνε......