Το φύλλο ...σαν μια βιομηχανία

 Κάθε φύλλο ενός δέντρου δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια βιομηχανία. Όσο περίεργο και αν ακούγεται ένα φύλλο είναι μια ολόκληρη βιομηχανία, συγκεκριμένα, μια βιομηχανία τροφίμων.

 Σκεφτείτε το εξής: Η δουλειά ενός φύλλου είναι να παίρνει κάποιες πρώτες ύλες (δηλαδή διοξείδιο του άνθρακα από την ατμόσφαιρα καθώς και νερό, άλατα και θρεπτικά συστατικά από το έδαφος), και ενέργεια (από τον ήλιο) και να τα μετασχηματίζει σε κάποια καινούργια προϊόντα που, στην πραγματικότητα, είναι οι τροφές που χρειάζεται το φυτό για να επιβιώσει και να αναπτυχθεί. 

 Αλλά όπως συμβαίνει σε κάθε βιομηχανία, έτσι και το φύλλο, για να λειτουργήσει χρειάζεται κάποιους εργαζόμενους. Οι πιο πολλοί από τους εργαζόμενους αυτούς είναι απλοί ανειδίκευτοι εργάτες (οι διευθυντές είναι ελάχιστοι). Αυτοί οι εργάτες, λοιπόν, λέγονται χλωροπλάστες και το μόνο πράγμα που ξέρουν να κάνουν, αλλά ξέρουν να το κάνουν καλά. είναι να κουβαλούν ένα τσουβάλι με μια πράσινη ουσία που λέγεται χλωροφύλλη, να την ανακατεύουν μαζί με τις πρώτες ύλες και με τη βοήθεια της ηλιακής ενέργειας, μέσα από μια σειρά πολύπλοκων χημικών διεργασιών να παρασκευάζουν όλες εκείνες τις χημικές ουσίες που στη συνέχεια μεταφέρονται σε όλο το φυτό και αποτελούν την τροφή του.

 Κατά τη διάρκεια της άνοιξης και του καλοκαιριού, ο ήλιος είναι πολύ δυνατός και η μέρα διαρκεί πολλές ώρες, άρα κάθε φύλλο, δηλαδή κάθε τέτοια μικρή βιομηχανία, έχει όλη την ενέργεια που χρειάζεται για να παράγει τα προϊόντα της. Επιπλέον, το φυτό είναι γεμάτο άνθη ή καρπούς που έχουν μεγάλες ανάγκες σε τροφή και συνεπώς ζητούν από τη βιομηχανία να παράγει όλο και περισσότερα προϊόντα. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα η βιομηχανία να δουλεύει ασταμάτητα, να υπάρχουν χιλιάδες εργαζόμενοι χλωροπλάστες και να υπάρχει παντού χλωροφύλλη. Κι επειδή η χλωροφύλλη είναι πράσινη, γι' αυτό τα φύλλα των δέντρων την άνοιξη και το καλοκαίρι είναι κι αυτά πράσινα. 

 Καθώς φεύγει το καλοκαίρι όμως και μπαίνει το φθινόπωρο, ο ήλιος γίνεται όλο και πιο δυσεύρετος αφού οι μέρες είναι πλέον μικρότερες και οι ώρες συννεφιάς γίνονται όλο και περισσότερες. Έτσι, η βιομηχανία αρχίζει να ξεμένει από ενέργεια. Επιπλέον, το φυτό δεν έχει πλέον άνθη ή καρπούς (αυτούς είτε τους έχουμε φάει είτε τους έχουμε αφήσει να πέσουν) κι έτσι η βιομηχανία δε βρίσκει πελάτες για να πουλήσει τα προϊόντα της. Αλλά κάθε βιομηχανία όμως, που αφενός δεν έχει την απαραίτητη ενέργεια για να λειτουργήσει και αφετέρου τα προϊόντα της μένουν απούλητα είναι καταδικασμένη να κλείσει. Πριν κλείσει όμως, τι κάνει; Φυσικά, μείωση προσωπικού. Οι πρώτοι που την πληρώνουν σε αυτήν την περίπτωση είναι οι ανειδίκευτοι εργάτες. Απολύονται, λοιπόν, οι χλωροπλάστες και καθώς φεύγουν παίρνουν μαζί τους και τη χλωροφύλλη που κουβαλάνε. Και αφού λιγοστεύει η χλωροφύλλη, το πράσινο χρώμα των φύλλων σιγά-σιγά χάνεται. Και καθώς ο χειμώνας προχωράει και το κρύο γίνεται ακόμα πιο βαρύ, απολύονται όλοι οι εργάτες, απολύονται ακόμα και οι διευθυντές και τι μένει; Μένουν πίσω οι εγκαταστάσεις της βιομηχανίας και καθώς βρίσκονται εκτεθειμένες στο κρύο και την υγρασία αρχίζουν να σκουριάζουν. Μήπως αυτός είναι ο λόγος που το χρώμα των φύλλων το χειμώνα είναι ίδιο με αυτό της σκουριάς; Κι επειδή το σκούριασμα προχωράει, οι εγκαταστάσεις κάποια στιγμή πέφτουν, όπως ακριβώς κάνουν και τα φύλλα. 

Ν.Παπαδημητρίου

(πηγή  http://www.openscience.gr)