Παροιμιώδεις λαϊκές φράσεις_2

...σχετικές με το ανθρώπινο σώμα:

 "Και οι τοίχοι έχουν αφτιά"

Όταν στην βυζαντινή εποχή ο Λέοντας Σγουρός κυνηγημένος οπό τους Φράγκους κλείστηκε στην Ακροκόρινθο, ο μηχανικός Ναρσής έφτιαξε ένα φρούριο, στα τείχη του οποίου έκανε μια καινοτομία εκπληκτική για την εποχή του. Σε ορισμένα σημεία, τοποθέτησε μερικούς μυστικούς σωλήνες από κεραμόχωμα, που έφταναν, χωρίς να φαίνονται, ως κάτω στα υπόγεια, το οποία χρησίμευαν ως φυλακές. Όταν κάποιος, λοιπόν, βρισκόταν πάνω στις επάλξεις του πύργου, μπορούσε από εκεί ψηλά να ακούσει διαμέσου των σωλήνων ό,τι λεγόταν από τους αιχμαλώτους που ήταν κλεισμένοι εκεί κάτω! Ήταν, ας πούμε, ένα είδος ακουστικών της εποχής του, που τότε τα έλεγαν «ωτία»...

"Μάλλιασε η γλώσσα μου"

Στη βυζαντινή εποχή όταν κάποιος έλεγε λόγια που δεν έπρεπε να ειπωθούν, τότε τον τιμωρούσαν με τον εξής τρόπο: του έδιναν ένα ειδικό χόρτο το οποίο ήταν υποχρεωμένος με το μάσημα να το κάνει πολτό μέσα στο στόμα του. Το χόρτο, όμως, αυτό ήταν αγκαθωτό, στυφό και αρκετά σκληρό, τόσο που κατά το μάσημα στο στόμα του πρηζόταν και η γλώσσα, άνοιγε, μάτωνε και γινόταν ίνες-ίνες, κλωστές-κλωστές, δηλαδή, όπως είναι τα μαλλιά...

 "Μου έφυγε το καφάσι"

Καφάς στα τούρκικα θα πει κεφάλι, κρανίο. Όταν, λοιπόν, η καρπαζιά, που δόθηκε σε κάποιον είναι δυνατή, λέμε: "του έφυγε το καφάσι", δηλαδή, του έφυγε το κεφάλι από τη δύναμη του κτυπήματος. Το ίδιο και όταν αντιληφθούμε κάτι σπουδαίο, λέμε: "μου έφυγε το καφάσι", δηλαδή, μου έφυγε το κεφάλι, το μυαλό, από τη σπουδαιότητα του θέματος...

"Μυρίζω τα νύχια μου"

Η φράση προέρχεται από την αρχαία τελετουργική συνήθεια, κατά την οποία οι ιέρειες των μαντείων βουτούσαν τα δάχτυλά τους σ' ένα υγρό με βάση το δαφνέλαιο, τις αναθυμιάσεις του οποίου εισέπνεαν καθώς τα έφερναν κατόπιν κοντά στη μύτη τους και μ' αυτό τον τρόπο έπεφταν σ' ένα είδος καταληψίας κατά την οποία προμάντευαν τα μελλούμενα!

"Πλήρωσε τα μαλλιά της κεφαλής του"  

Οι φόροι πριν από το 19ο αιώνα ήταν τόσοι πολλοί και εξειδικευμένοι στην Ελλάδα, ώστε συχνά, όσοι δεν είχαν να πληρώσουν, έβγαιναν στα βουνά. Για τη φοβερή αυτή φορολογία, ο ιστορικός Χριστόφορος Άγγελος, γράφει τα εξής χαρακτηριστικά: «Οι επιβληθέντες φόροι ήσαν αναρίθμητοι, αλλά και άνισοι. Εκτός της δεκάτης, του εγγείου και της διακατοχής των ιδιοκτησιών, εκάστη οικογένεια κατέβαλε χωριστά φόρον καπνού (εστίας), δασμόν γάμου, δούλου και δούλης, καταλυμάτων, επαρχιακών εξόδων, καφτανίων, καρφοπετάλων καί άλλων εκτάκτων. [...] Φόρος ωσαύτως ετίθετο επί των ραγιάδων εκείνων οίτινες έτρεφον μακράν κόμην»...

 “Πού σε πονεί και πού σε σφάζει”

Είναι μια φράση από τις πολλές που μας άφησε ο στρατηγός Μακρυγιάννης, για τον οποίο λέγεται πως από παιδί είχε τρομερή δύναμη. Κάποτε, λοιπόν, γέρος πια ο στρατηγός, χωρίς να το θέλει σκούντησε κάποιον. Εκείνος παρεξηγήθηκε και ρίχτηκε να τον χτυπήσει, χωρίς βέβαια να ξέρει με ποιον είχε να κάνει. Ο στρατηγός τού ζήτησε τότε συγγνώμη, γιατί τον ακούμπησε άθελά του. Ο παλικαράς, νομίζοντας πως ο γέρος φοβήθηκε, αποθρασύνθηκε, αλλά ο Μακρυγιάννης, που δεν σήκωνε κάτι τέτοια, τον βούτηξε και τον ξυλοκόπησε λέγοντάς του: «Τώρα θα σου δείξω που σε πονεί και που σε σφάζει»...

"Τρώει τα νύχια του για καβγά"

Ένα από τα αγαπημένα θεάματα των Ρωμαίων και αργότερα των Βυζαντινών, ήταν η ελεύθερη πάλη. Οι περισσότεροι από τους παλαιστές, ήταν σκλάβοι, που έβγαιναν από τον στίβο με την ελπίδα να νικήσουν και να απελευθερωθούν. Στην ελεύθερη αυτή πάλη επιτρέπονταν τα πάντα γροθιές, κλωτσιές, κουτουλιές, ...ακόμη και το πνίξιμο. Το μόνο που απαγορευόταν αυστηρά ήταν οι γρατζουνιές! Ο παλαιστής έπρεπε να νικήσει τον αντίπαλό του, χωρίς να του προξενήσει την παραμικρή αμυχή με τα νύχια. Γι' αυτό, λίγο προτού βγουν στον στίβο, άρχιζαν να τα κόβουν, όπως μπορούσαν, συνήθως με τα δόντια τους...